6 - 10 srpna 2009
6.8. Čtvrtek - Narozeniny
Dnes jsem se vzbudila do ticha, chlopek nebyl doma. V kuchyni na stole v misce leželo maso a hned vedle hlávkový salát. Pochopila jsem, že slavnostní oběd bude doma. Udělala jsem si kafe, sedla jsem si ke stolu a snažila se probrat.
„Je to rebel, při zatýkání tři vojáky zranil, dva zhmoždil a jednoho dokonce zesměšnil.“ Řval na celý byt chlopkův mobil.
Nechápu to,chlopek má dva mobily, takové lehounké malinké akorát do kapsy a přesto s nimi jedná jak o to byla pevná linka a nikam je sebou nebere.
Šla jsem do sprchy a když jsem vylezla z koupelky, chlopek v kuchyni připravoval maso na španělské ptáčky. Byla jsem ráda, že si slavnostní oběd vaří sám, já bych to jistě neuměla.To bych ještě za dvacet let poslouchala, jak jsem maso připálila, kolik metrů nití na něj použila, jak jsem ryži rozvařila a salát děsně přesolila.
Jasně že by to byla pomluva,ale znáš to deníčku, když máš hůl, psa si vždycky najdeš.
Chlopek mi sice stále předhazoval, že mám hladovku a já ho stále znova a znova ubezpečovala, že kvůli němu se obětuji.
…
Dnes se taky vysvětlilo, jak je to s těmi našimi moly.Tak abys věděl deníčku, kupujeme je zároveň s rýží
…
Dnes jsem si zase udělala nové náušničky z korálků, hned jsem si jednu zapíchla do ucha a do druhého si zase zapíchla jiinou a šla se chlopka zeptat, které mi sluší víc.
Chlopek na mě koukal dost zmateně, někdy je fajn, že neumím číst myšlenky.
Nakonec přec jen vybral ty čerstvé náušničky. Zapíchla jsem tedy do ucha i tu druhou. A první dárek pro chlopka byl na světě
...
Klasika neboli rodinná tradice
Chlopek si chtěl nafotit dárky a taky sváteční oběd, vzal fotoaparát, a ten udělal: „píp, píp, píp,“ pak zatáhl svůj periskop a z posledních sil řekl: „cink“ a byl konec, došly baterky.
A tak je chlopek pohotově vyměnil, ale to nic se nezměnilo, nové baterky byly také vybité, opět vyměnil, opět žádna změna k lepšímu, takhle to udělala osm krát až vyplýtval všechny možnosti. Ani jedna baterka nebyla schopna spolupracovat.
A od té chvíle chlopek tvrdi, že za vše mohu já a velká vlhkost v ovzduší.
Hernajs! Co tím chtěl vlastně říct?
7.8 Pátek - Těšení na pondělí
Pátek ještě neskončil a já se už začala těšit na pondělí.Letošní chlopkova dovolena oproti minulému roku proběhla poměrně klidně. Opravdu bylo míň nerváků. Asi to bylo způsobeno tím, že si chlopek hrál na notebooku a neměl tolik času na zlobení.
Dnes ale přišla změna, chlopek měl opět brblavou náladu. Začalo to jeho palcem u nohy. Ano, je řeč o tom samém palci, který si málem napíchl na větev. Jasně, že hlavním podezřelým jsem já,kdo jiný. Opět mě chlopek osočil, že jsem mu palcem zakroutila, když spal a já znovu chlopkovi vysvětlila,že pokud bych mu opravdu chtěla něčím zakroutit, palec u nohy by to rozhodně nebyl.
Kdo ví milý deníčku, do čeho zase kopnul,
Když konečně přestal brblat nad svým palcem, začal brblal nad foťákem, prý jen kvůli mně nefotil.
Už jsem těch jeho keců měla plné kecky a tak jsem se ho rovnou zeptala, proč teda nefotil mobilem.
V ten moment byl chlopek vyvalený jak dveře od chlívka.
„Vidíš, to mě nenapadlo,“ hlesl zaraženě.
Já vím milý deníčku, asi si myslíš, že jsem zmije jedovatá, že jsem to mohla říct chlopkovi včera, ale ne, nemohla, mě to totiž napadlo až dnes.
…
Také dnes opět chlopek úřadoval, snažil se sehnat víko na pračku. Nechce to vzdát. Znovu obvolal všechny dostupné prodejny.
„Přece nekoupím víko za 2000kaček, když nová pračka stojí 6 000!“ rozčiloval se a nevím proč, tohle přece už věděl zminula.
„Kašlu je! Já to víko natřu!“ rozhodl chlopek.
Tak to vidíš deníčku, nebudu mít novou pračku,v téhle rodině jsou ty zvraty tak rychlé, že než vykřiknu HURÁ, už je po radosti
…
Další věc kterou mě chlopek naštval a bude štvát celou sobotu je výlet. Zdenka, moje sestra, pozvala chlopka na oběd do Kozlovic. Má to být takový celodenní výlet.
Jen co se tu zprávu chlopek dověděl, hned začal vše komplikovat. Prý nemůže jet a milý deníčku, důvod určitě neuvěříš,protože na takovou hovadinu může přijít jedině chlopek.Řekl, že nemůže jet, protože musí v neděli napsat objednávku na zboží.
„Tak si to napiš teď anebo v sobotu,“ poradila jsem chlopkovi.
„Ne,“ řekl chlopek rozčíleně , „teď ani v sobotu se mi to psát nechce,“
A já najednou a zase pocítila to silné nutkání něčím ho bacit a tím něčím ho mydlit a mydlit a…
8.8 Sobota – radosti jak na Starém Bělidle
Narozeniny chlopka poznamenaly. Včera si pohrával s myšlenkou, že si obarví knír a nechá si udělat pirsing.Schválila jsem mu to a navrhla ať si ho nechá udělat do žaludu. Tak by udělal radost nejméně dvou lidem. Zaprvé milence (milenkám), za druhé mi, při představě jak moc to bolí. No a ještě by chlopek mohl s pirsingem frajeřit před uklizečkou.
A dnes ráno si chlopek zašel k holiči a nechal se ostříhat, doma se pak chlubil, že ho holička pěkně ostříhala a vůbec po něm neřvala, že nemá vrtět hlavou, klidně se prý mohl vrtat i v nose.
„Když mi zaplatíš těch 75 kaček, tak tě taky nechám vrtět hlavou a vrtat se můžeš kde chceš.“ Navrhla jsem chlopkovi, ale jemu se můj návrh vůbec nelíbil.
…
Dnes jsem pro své mládě vařila dietní oběd, včera a celou noc prý prosedělo na záchodě. Říkám mláďátku: „Rýže staví a ruský čaj taky a vezmi si banán, ten taky staví,“ a moje mládě zakoulelo očima a řeklo: „Pořád jen staví, staví a já si potřebuji prdnout!“
Tak to vidíš deníčku, není na světě člověk ten, který by vyhověl všem
9.8 Neděle - výlet
Poslední dobou mi ranní vstávání nedělá dobře. Ani dnešek nebyl výjimkou, nějak jsem prostě přišla na chuť vyspávání po ránu. Takže mi to dalo práci odlepit se od vyhřáté peřinky. Zatím co chlopek odešel se psem, pokusila jsem se zkulturnit, osprchovala jsem se, umyla si hlavu a dala si kafe na vzpružení.
Chlopek ještě jednou prostudoval mapu a zapsal si na lísteček kudy nejkratší cestou do Kozlovic.
Zdenka přijela kolem půl deváté a tak už jen zbývalo rozloučit se psema vyrazit.
Přišli jsme k jejímu autíčku, Zdenka tam nadávala na holuby a utírala papírovým kapesníčkem čelní sklo auta.
„Kde kdo bude sedět?“ zeptala se Zdenka a nechala to ať se my dva s chlopkem dohodneme jak chceme, nakonec ona coby řidič měla své místo jistý.
Jelikož chlopek byl oslavenec i navigátor, mohl mít to privilegium a sedět vředu, ale vzhledem k tomu, že je málomluvný, usoudila jsem, že bude lepší, když bude sedět vzadu, aby náhodou řidič cestou neusnul.
Cesta pěkně ubíhala, sluníčko svítilo a já si nad sebou sklopila stínidlo, aby mi sluníčko nesvítilo do očí a jelikož z druhé stany stínítka bylo zrcátko, tak jsem neodolala a koukla jak mi to dneska sluší,no nebýt toho malého flíčku na levém prsu těsně nad bradavkou nevypadala bych tak zajímavě. A musím ti deníčku říct, že je to opravdová záhada.Včera jsem si tu halenku pěkně vyžehlila, dnes ráno jsem v ní vůbec nesnídala a oblékla jsem si ji doslova na poslední chvíli. Tak u sta hromů kdy se mi to stalo!
Cesta ubíhala, já přemítalajak jsem k tomu flíčku přišla a chlopek se se Zdenkou dohadovali kusýma jed.Ale jelikož si chlopek zapomněl doma papírek s trasou, Zdenka mu nevěřila a jela stále rovně, asi po kilometru a půl Zdenka usoudila, že chlopek měl pravdu.
Druhé bloudění bylo až v samotných Kozlovicích, ten statek do kterého jsme měli namířeno byl vedle kostela naproti zastávce, jeli jsme doslova krokem a přesto jsem to přejeli a ujeli další kilometr navíc.Nakonec nebylo kam spěchat, chlopek šel na šichtu až v pondělí a na hodinkách nebylo ještě ani půl desáté.
Hodný domorodec nám vysvětlil, že jsme na správné cestě, ale jedeme opačným směrem, takže se musíme vrátit. A tak jsme se opět doslova krokem vraceli, abychom nepřehlédli u cesty kostel a zastávku a opravdu se nám statek podařilo najít.
Tak a teď zkusím to napsat i když si říkám,kdo to nezažil, neuvěří a já nechci vypadat jako lhářka.
Zdenka zaparkovala na statku, který byl vlastně předělaný na restauraci a zaparkovala naproti dřevěných vrat a zrovna, když jsme se v autě domlouvali,kde půjdeme jako první, ozvala se znenadání děsná šupa.Ty dřevěné vrata před námi se strašlivě zatřásly. A chlopek nevzrušeně říká: „Takhle parkuje jedině blondýna.“
A fakt. Hned vedle nás tak prudce zapíchlo čumák do dřevěných vrat nádherně červené autíčko a z něho vystoupila štíhlá krásná blondýna. My seděli v autě jak zařezaní a nevěděli zda nebude lepší s auta vystoupit a utíkat, protože ta blondýna zase usedla za volant.
„Šmankote, co bude ještě dělat,“ vykřikla Zdenka, „Neměla bych raději přeparkovat?“
Ale usoudili jsme, že pokud ta blondýna bude sedět za volantem, nikde nikdo a nic není bezpečné. Blondýnka se pokusila nastartovat, ale auto jen škytalo a už moc se mu jezdit nechtělo.
Pochopila jsem, že už je bezpečno a tak jsem vystoupila z auta a šla raději blíž k restauraci. Bylo mi divné, že po tak velké šupě se nikdo ani nešel podívat co se vlastně stalo. Blondýnka zamkla auto a šla směrem ke mně, když otevřela dveře restauračky, tak byl slyšet výbuch smíchu.
„My jsme věděli, že to jsi ty a ne zemětřesení,“ řehonili se uvnitř.
Ta blondýnka tam totiž pracovala jako servírka a když jsme pak nenápadně okoukli to její krásně červené autíčko, bylo nám jasné, že takhle parkuje opravdu velice často,
protože to vypadalo, že už krásná blondýnka nikam nepojede, odvážili jsme se na exkurzi školy. Škola měla dokonce i šatlavu a v ní seděla figurína vězně. V celém objektu se nesmělo fotit Chlopek to však porušil a vězně nenápadně vyfotil, ale snímek se nepovedl.
Pak celí vyhládli jsem zamířili do restaurace, kde pracovala ta servírka, která nás tak vyděsila svým parkováním.
Ach deníčku, takový oběd jaký jsme měli, takový bych chtěla ještě jednou anebo dvakrát i třikrát zažít. Dali jsme si žebírka a černé pivo. Musím říct, že to první pivo ve mně jen zasyčelo, tak bylo vynikající a co mě ještě potěšilo, bylo, že si Zdenka pobryndala omastkem z žebírek pravé prso, takže můj flíček vedle ní vypadal, jako by ani nebyla protože chlopek nemá prsa, tak se nepobryndal, jen si utřel mastnou bradu a byl bez poskvrny, tudíž nezapadl do našeho kolektivu.
S napráskanými bříšky jsem pak šli obhlídnou okolí a narazili jsem na malý vláček, který sice nejezdil po kolejích, ale zato měl komín. Chlopek se dělal děsně chytrým, že prý mašinka je ze starého traktoru, ale oči mu zářily jak malému klukovi a foťák z ruky nedal.
Dále to celé probíhalo takto:
Já: „Tam to vyfoť!“
Chlopek: „Takovou blbost fotit nebudu!“
„Tak mi vyfoť to!“
„To je blbost!“
„Dej sem foťák!“
„Ne! ty neumíš fotit!“
…
Až se chlopek nabažil pohledem na vláček, šli jsme dál. Měli jsme namířeno ke chatkám a mlýnu.
Tam to probíhalo asi takto:
Já: „Tam to vyfoť!“
Chlopek: „Takovou blbost fotit nebudu!“
„Tak mi vyfoť toto!“
„To je blbost!“
„Dej sem foťák!“
„Ne! ty neumíš fotit!“
„Servírky nefoť! Dej mi ten foťák!“
„Ne, teď fotím já! Ty stejně neumíš fotit!“
Chtěla jsem nafotit, všechny trpaslíky, vodníky, létající vážky, rybníčky, lekníny, rybky …. bylo tady opravdu všeho na několik filmů
…
A přece se splnil chlopkův sen, zpátky jsme jeli vláčkem a děti nám mávaly a my mávali dětem.
Opět jsme se ocitli v restauraci, kde se Zdenka pobryndala (ano, deníčku, mám s toho velikou radost.Víš, deníčku, Zdenka se zas tak často nepobryndává)
A tam jsme na závěr našeho výletu si dali se Zdenkou horké maliny se zmrzlinou a šlehačkou a já si k tomu dala to černé pivo.
„Ty se posereš!“ řekl chlopek, když mi číšník s neskrývaným potutelným úsměvem pivo přinesl
A vidíš deníčku! Neposrala
Doma nás přivítal brblající pes, podrbala jsem ho za uchem, osprchovala a šla spát. Den pro mě skončil
10.8 Pondělí - když si smůla zasedne
Pondělní vstávání, bylo nepříjemné, komár s periferním viděním mě v noci čtyřikrát dostal a já ho ani jednou.Navíc všechny jeho útoky byly úspěšně a vždy zasáhl neobyčejně citlivé místo. Jeden štípanec mám na klenbě chodidla. Při každém kroku bych si nohu do krve rozškrábala.
Další štípanec mám v kloubu levého ukazováčku. Při každém ohnutí prstu ohnu i štípanec, svědí to, bolí to a je to nepříjemné.
Třetí štípanec mám uprostřed dlaně na pravé ruce, co uchopím, to pustím a musím se poškrábat.
A čtvrtý štípanec mám na líčku, když se zasměji, svědí to a musím se poškrabat.
Musím říct, že všechny štípance jsou na velice pitomém místě, protože se špatně škrábou a nelze je natřít tekutým pudrem.
Taky mě dost naštval a taky vyděsil chlopkův notebook. Tak si představ deníčku, dala jsem do něj flešku a notebook bliknul a zhas. Tak to byla doslova podpásovka.
Já, která s ním vždy zacházela slušně a on si mi dovolí klidně chcípnout.
Naštěstí chlopek nějakým zázrakem notebook oživil.
Byla jsem z toho všeho dost otrávená, ale aby to zas nebylo tak moc ponuré, tak přidám jednu dobrou zprávu: v noci jsem dostala toho komára, špatné na tom ale je, že můj brutální zásah na zdi je viditelný i z dálky